مسکن دل
زهی در کوی عشقت مسکنِ دل
چه می خواهی از این خون خوردنِ دل
چکیده خون دل بر دامنِ داغ
گرفته جامِ پُر خون دامنِ دل
از آن روزی که دل دیوانة توست
به صد جان می شدم در شیونِ دل
منادی می کند در شهرِ امروز
که خونِ عاشقان بر گردنِ دل
چو رسوا کرد ما را دردِ عشقت
همی کوشم به رسوا کردنِ دل
چو عشقت آتشی در جان من زد
برآمد دودِ عشق ار روزنِ دل
مکن جانا دل ما را نگه دار
که آسان است بر تو بُردنِ دل
چو گُل اندر هوای روی خوبت
به خون در می کشم پیراهن دل
بیا جانا دلِ عطار کن شاد
که نزدیک است وقت رفتنِ دل
فراق یار
جانا ز فراق تو این محنت جان تا کی
دل در غم عشق تو رسوای جهان تا کی
چون جان و دلم خون شد در دردِ فراقِ تو
بر گُویِ وصال تو دل بر سر جان تا کی
نامدگه آن آخر کز پرده برون آیی
آن روی بدان خوبی در پرده نهان تا کی
بشکن به سر زلفت این بنده گران از دل
بر پای دل مسکین این بند گران تا کی
دل بردن مشتاقان از غیرت خود تا چند
خون خوردن و خاموشی زین دلشدگان تا کی
گر عاشق دلداری ور سوختة یاری
بی نام و نشان می رو زین نام و نشان تا کی
نشان دوست
ای پیک پی خجسته که داری نشان دوست
با ما مگو به جز سخن دل نشان دوست
حال از دهان دوست شنیدن چه خوش بود
یا از دهان آن که شنیید از دهان دوست
ای یار آشنا عَلَمِ کاروان کجاست
تا سر نهیم بر قدم ساربان دوست
دردا و حسرتا که عنانم ز دست رفت
دستم نمی رسد که بگیرم عنان دوست
رنجور عشقِ دوست چنانم که هر که دید
رحمت کند ، مگر دلِ نامهربان دوست
گر دوست بنده را بکُشد یا بپرورد
تسلیم از آنه بنده و فرمان از آنه دوست
بی حسرت از جهان نرود هیچکس به در
الا شهید عشق به تیر از کمان دوست
بعد از تو هیچ در دلِ سعدی گذر نکرد
وان کیست در جهان که بگیرد مکان دوست
بازت ندانم از سر پیمان ما که بُرد
باز از نگین عهد تو رسم وفا که بُرد
چندین وفا که کرد چو من در هوای تو
وانگه ز دست هجر تو چندین جفا که بُرد
بگریست چشم ابر بَر احوال زارِ من
جز آه من به گوش وی این ماجرا که بُرد
گفتم لب تو را که دل من تو برده ای
گفتا کدام دل ، چه نشان ، کی ،کجا ، که بُرد
سودا مَپز که آتش غم در دلِ تو نیست
ما را غم تو بُرد به سودا ، تو را که بُرد
توفیق عشق روی تو گنجیست تا که یافت
باز اتفاق وصل تو گوییست تا که بُرد
سعدی نه مَرد بازی شطرنج عشق توست
دستی به کام دل زِ سپهر بقا که بُرد
دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم
وین دردِ نهان سوز نهفتن نتوانم
تو گرم سخن گفتن و از جام نگاهت
من مست چنانم که شنفتن نتوانم
شادم به خیال تو چو مهتاب شبانگاه
گر دامن وصل تو گرفتن نتوانم
چون پرتو ماه آیم و چون سایة دیوار
گامی به سر کوی تو رفتن نتوانم
دور از تو منِ سوخته در دامن شبها
چون شمع سحر یک مژه خفتن نتوانم
فریاد زِ بی مهریت ای گل ، در این دام
چون غنچة پاییز شکفتن نتوانم
ای چشم سخن گوی تو بشنو زِ نگاهم
دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم