فراق یار
جانا ز فراق تو این محنت جان تا کی
دل در غم عشق تو رسوای جهان تا کی
چون جان و دلم خون شد در دردِ فراقِ تو
بر گُویِ وصال تو دل بر سر جان تا کی
نامدگه آن آخر کز پرده برون آیی
آن روی بدان خوبی در پرده نهان تا کی
بشکن به سر زلفت این بنده گران از دل
بر پای دل مسکین این بند گران تا کی
دل بردن مشتاقان از غیرت خود تا چند
خون خوردن و خاموشی زین دلشدگان تا کی
گر عاشق دلداری ور سوختة یاری
بی نام و نشان می رو زین نام و نشان تا کی
نشان دوست
ای پیک پی خجسته که داری نشان دوست
با ما مگو به جز سخن دل نشان دوست
حال از دهان دوست شنیدن چه خوش بود
یا از دهان آن که شنیید از دهان دوست
ای یار آشنا عَلَمِ کاروان کجاست
تا سر نهیم بر قدم ساربان دوست
دردا و حسرتا که عنانم ز دست رفت
دستم نمی رسد که بگیرم عنان دوست
رنجور عشقِ دوست چنانم که هر که دید
رحمت کند ، مگر دلِ نامهربان دوست
گر دوست بنده را بکُشد یا بپرورد
تسلیم از آنه بنده و فرمان از آنه دوست
بی حسرت از جهان نرود هیچکس به در
الا شهید عشق به تیر از کمان دوست
بعد از تو هیچ در دلِ سعدی گذر نکرد
وان کیست در جهان که بگیرد مکان دوست