گذر عمر

تا دو چشم خود را به هم زدم من عمر من چه طی شد

ابر نو بهاری ندیده باران ، وقت برف دِی شد

تا که سرنوشتم نوشته شد ، ذات من به غم ها سرشته شد

شوق امروز و هر روز من چرا ؟ رنج دیروز و روز گذشته شد

عمر شیرین چرا فرصتی غیر آه و دمی نیست

جز محبت قبایی برازندة آدم نیست

اساس زندگی عشقِ ، به درگاه الهی بندة عشقِ

جهان وامانده و درماندة عشقِ

خدا خود عشقِ و فرماندة عشقِ

بساط کهکشان عشقِ ، سپهر و آسمان عشقِ

فلک زایده و زایندة عشقِ ، که ایزد منبع و تابندة عشقِ

عمرِ کوتاه ما ، عمرِ کوتاه شب ، دَم به روی برگِ
قصة زندگی ، قصة برگِ گُل با هجوم تَگرگِ